با وجود این که گاهی شما بازی کودکتان را برنامه‌ریزی می‌کنید، بطورکلی بازی باید عمدتاً خودجوش و بدون برنامه‌ریزی توسط والدین باشد. هنگامیکه کودکان آزادی کشف و انتخاب سرعت دلخواه خود را داشته باشند، میزان یادگیری به بالاترین حد خود می‌رسد. مسیری را که کودکتان هدایتش را به عهده گرفته دنبال کنید. اگر شروع به بهانه‌گیری کرد و علاقه‌مندی نشان نداد، برای او فعالیت دیگری را برای انجام در نظر بگیرید.
گاهی اوقات والدین نگرانند که کودکشان با دیگران، با روش درست مسالمت‌آمیزی بازی نمی‌کند. اما گاهی بازی مسالمت‌آمیز، بطور خود به خود، با گذشت زمان به وجود می‌آید. این اتفاق طبق زمان‌بندیِ وجودیِ خودِ کودک رخ می‌دهد. اگر دقت کنید می‌بینید که یک بچه خیلی کوچک، خودش را به خوبی سرگرم می‌کند. به این کار «بازی تکی» گفته می‌شود. ماه‌ها بعد، می‌بینید که او وارد بازی در کنار دیگری شده است. بدین معنا که کودک به تنهایی و برای خودش بازی می‌کند. اما به طور همزمان، در کنار کودک دیگری است که او نیز به تنهایی مشغول انجام کارهای خود است. در نهایت، در حدود دو سالگی او شروع به بازی با سایرین می‌کند.
منبع: سایت دانشگاه بریتیش کلمبیا
تهیه و ترجمه: بافرزندان