به محض تولد، نوزاد با یک برنامهی ثابت روزانه روبهرو میشود؛ مثلا: گردش شب و روز، گذر از ساعات پر سر و صدا به لحظات سکوت، فعالیتهای گوناگون روزانه و کاهش آن در شب. در رویارویی با این تجربههای تازه، و نیز با به تکامل رسیدن سیستم عصبی، به تدریج ساعات بدن نوزاد با ساعات شبانه روز هماهنک میشود. در هفتههای نخست، حس شنوایی و حس لامسه قویتر از حواس دیگرند.
بنابراین نوزاد بر اساس محرکهای این دو حس، زمان را درک میکند؛ به ویژه در زمان شیر خوردن، حمام کردن، لباس پوشیدن و بالاخره همهی لحظههایی که مادر و فرزند با هم در ارتباطند. پس از گذشت دو ماه و با به تکامل رسیدن حس بینایی، نوزاد تغییرات نور را حس میکند و بدین ترتیب درک او نسبت به زمان افزایش مییابد.