تشویق نوزاد تا حد امکان به انجام کار‌ها به صورت مستقل، بسیار مهم است. راه حل‌های ممکن را به او پیشنهاد دهید، اما بیش از حد سریع عمل نکنید که به نوعی تمام مشکلات را برایش حل کرده باشید.
احساساتی را که ممکن است او در حال تجربه کردن آن باشد با بلندبلند گفتن آن شرح دهید «تو الآن عصبانی هستی، چون آن اسباب‌بازی را می‌خواستی، اما نمی‌شه!» یا «تو داری گریه می‌کنی چون دلت برای بابا تنگ شده». این کار به کودک کمک می‌کند احساسات خودش را درک و شروع به برقراری ارتباط بین احساسات و اسمش کند. همچنین احساسات خودتان را برای او شرح دهید تا او را در معرض انواع عواطف قرار دهید.
در مرحله قبل از شروع به صحبت کردن، نوزادتان را تشویق کنید تا نیاز‌هایش به زبان عواطف، مثلاً با لمس، حرکات بدن، حرکات دست، حالات صورت و یا ایجاد نوعی صدا ابراز کند.
خیلی مهم است که بیش از حد از نوزاد محافظت نکنید، زیرا این کار می‌تواند مانع رشد بیان او شود. اگر تمام نیازهای نوزاد قبل از اینکه فرصت بیان آن‌ها را داشته باشد، برطرف شدند، برای او خیلی سخت خواهد بود که یاد بگیرد چگونه باید احساسات خودش را ابراز کند.
خیلی مهم است که به نوزاد بیاموزید که همیشه نمی‌توانید حس او را حدس بزنید. او باید خواسته‌هایش را بیان کند، به طوری که دیگران بفهمند. این توانایی مادرزادی نیست و باید با تمرین کامل شود. اولین مرحله از طریق ابراز عواطفی مثل گریه، لبخند، و تنهایی است. مرحله بعدی شفاهی خواهد بود («من خوشحالم»، «من غمگینم» و...)
در این مرحله حساس از رشد، استقلال در نوزاد خیلی مهم است که مانع کنجکاوی او نشوید؛ اگر این به معنای بوجود آمدن کمی دردسر باشد. برای نوزاد خیلی مهم است که بداند می‌تواند به آزادی چیزهای جدید را امتحان کند، دنیای خودش را بررسی کند و موقعیت‌های جدید را تجربه کند، این اساس قابلیت خلاق و نوآور بودن است.
حال وقت آن است که در مواردی مثل انتخاب از بین یک سری خوراکی، یا انتخاب اسباب‌بازی برای تنها بازی کردن، به نوزاد اجازه تصمیم‌گیری بدهید. این قدم مهمی در پرورش شخصیت خاص اوست.

منبع: سایت دانشگاه بریتیش کلمبیا | تهیه و ترجمه: بافرزندان

:: کتاب‌های مرتبط با هوش نوزاد